Fredagsdiktet: Fødd i går

Ukas fredagsdikt (og det første etter en lang ferie) er nok litt inspirert av at jeg vasser rundt i ungdommer om dagen. Den nye jobben min får meg blant annet til å tenke en del på hvordan jeg hadde det i min egen tid på videregående skole. Det var en blandet opplevelse. Aldri har jeg vel følt meg så banebrytende allvitende som da jeg var på den alderen, og aldri har jeg vært mer blasert, full av patos og vettskremt på samme tid. Jeg har inntrykk av at dagens tenåringer er langt mer sjarmerende. Eller kanskje det bare ser adskillig mer forlokkende ut fra den andre siden.
Men i hvert fall: Dette diktet snublet jeg over for sånn cirka atten år siden, da jeg selv var "fødd i går", og leseropplevelsen gjorde meg like "grenselaust glad" som Halldis Moren Vesaas selv. Det er så oppløftende!

FØDD I GÅR

I kveld er eg makelaust, grenselaust glad!
Til far min, ærverdig og grå,
som var eg hans likemann gjekk eg i stad
og gav han eit velmeint råd:
Det skulle du gjera, så vidt eg forstår!
Han rette på ryggen, far:
Kva skjøner vel du, var det kalde svar,
du som vart fødd i går!

Vart eg fødd i går? - Eg vart fødd i går!
- Eg skunda meg derifrå.
Og no ser eg først at det lid mot vår,
at himlen er blank og blå.
Eg kalla meg sliten, eg kjende meg mødd
og trudde all glede endt,
no veit eg at ingenting har meg hendt,
eg som i går vart fødd!

Og eg som har vasa om skodde og sky,
om vonbrot og tapte slag,
eg står i mitt første, strålande gry,
skal legge frå land just i dag.
Eg, som så vidt fylte tjuge år,
kva veit eg om sorgene, eg!
Min strenge far – Gud velsigne deg!
Visst vart eg fødd i går!


Halldis Moren Vesaas